YAŞAM BİÇİMİ

(Açıklama: ADANA Çukurova Üniversitesi’nde 1.79 ile ilk sınıfta kalışımdan sonra, sınıf tekrarı yaptığım ilk derste yazdığım bir yazıyı buldum. Bu aralar sınavlara çalışıp giriyorum. O nedenle sayfaları karıştırırken buldum bu yazıyı. Okudum, hissettim, beğendim, paylaşmak istedim. Nerede ne yazılarım var ben de unutmuşum. Sağdan soldan çıkarsa yine, paylaşırım.)

Yine bir gün gelmişti. Yine derse girmiştim. Aynı ses tonundan aynı kelimeleri duyuyordum. Herkes sessizce hocaya bakıyordu. İki kişilik bir sırada, tek başıma oturuyordum. Bir senemi heba etmiştim, şimdi farkına daha iyi varıyorum.

Kimseyi tanımıyorum. Kendi memleketimde yabancı olmuştum. Yine yabancı yeniden yabancı. 2. üniversitemde 2. sınıfı 2. kez okumaya çalışırken, karmaşık bir hal almıştım. Bile bile yapılan hatalar, öncesinde kurulan hayaller, sevilen, özlenen küçük bir kız, insanı bu hale getirebilir miydi? Bu sorunun da cevabını almıştım. Yapılan bir kaza tekrar yazdırılabilir miydi? Sahte ölüm ve gerçek ölüm. Duygusal ölüm vardı, ölmüştüm, fiziksel ölüm vardı, korkmuştum. Dışarıdan bakınca değişenler görülmüyordu o güne kadar. Ama artık taşların hepsi yeniden oynamaya başlamıştı. Önümde taşıdığım fazladan 15 kilo bunun en açık örneğiydi. Birazdan kapıdan çıkınca yapacağım, geç kalan anadile dönüş çalışmaları gibi…

Derse girmenin boşuna, zaman kaybı olduğu bir hayatı hissediyordum. Engel olacaktım. Belki derse de girmeyecektim ama olsun. Yedek lastik marka olsun hesabı. Garajda yatan 56 Mustang gibi. Yazmak rahatlatmıştı. Yine biraz sakindim. Şöyle bir baktım da, sorunlar da psikolojiler de yerine göre ayrılabilirdi. Kendimi SAL’ daki sıramda yazar gibi hissettim. Yazıp rahatladım. Ama Antalya’da yazıp rahatlayamadım. Sadece bir kez yazdım, rahatlarım diye umdum, daha kötü oldum.

Bu yazı yine fazla kişisel oldu. Yine de her okuyan kendine bir şeyler çıkarabilir. Kendi hayatıyla özdeşleştirebilir. Bu da zaten, dersten sonra arkamda oturmuş beni izleyen kızın, hakkımda söyleyeceği biri olmamamın göstergesi olur.

Yazım biterdi normalde buralarda bir yerde, ama hoca hala konuşuyor. Ders bitmiyor, kalem durmuyor. Yine kontrolümü kaybettim. Elim kendi kendine yazıyor.

Her şeye rağmen yaşamın kıymetini bilmeliyiz. Benim kafamda bir şeyler var. Bu sefer gerçekten istiyorum. Bu sefer kimseyi sevmiyorum, özlemiyorum. Bu sefer başarabilirim. Yapabilirim. Her şeye yeniden başlayabilirim. Adımı, kimliğimi, yeteneklerimi yeniden kazanabilirim. Fiziksel ve ruhsal tedavilerimi bitirip, hayal ettiğim adam olabilirim.

Yazı biter, adım kalır, dostlar beni hatırlamasa da canları sağ kalır.

Cihan geçti diyardan, vurdu kalemi yollara

İnsanlık gelip okusun, anlamayan affola

Cihan